Sanne Savelsbergh: “Niemand kan ons bevrijden van onze onzekerheden, behalve wijzelf”
Maakster docu-serie ‘Mooie Meisjes Poepen Niet’
We groeien op met het idee dat vrouwen zich op een bepaalde manier horen te gedragen: vrouwelijk, niet boeren, niet schreeuwen, geen scheten laten, en vooral niet praten over zaken als poep. Maar wat dan met de 200.000 vrouwen in Nederland met het Prikkelbare Darm Syndroom, de ziekte van Crohn, colitis ulcerosa of een stoma?
In de driedelige docuserie ‘Mooie Meisjes Poepen Niet’ volgt documentairemaakster Sanne Savelsbergh jonge vrouwen met een spijsverteringsziekte. Wat voor impact heeft dit op hun sociale leven? Hoe beïnvloedt dit hun relaties, dating, gevoel van vrouwelijkheid en seksualiteit? In een intieme zoektocht naar acceptatie rekent Sanne af met het taboe rondom vrouwen die openlijk spreken over het kleinste kamertje in huis en doorbreekt ze de verwachtingen die de maatschappij ons als vrouwen lijkt te willen opleggen in 2024.
Taboe
Sanne Savelsbergh is videomaakster en presentatrice. Al sinds haar jeugd heeft ze last van het Prikkelbare Darm Syndroom: buikpijn, een opgeblazen gevoel en aanvallen waarbij ze slechts vijf minuten heeft om een wc te vinden. Ze dacht altijd dat dit iets was dat ze moest verbergen voor de buitenwereld. Sanne vertelt: "Van nature ben ik vrij open, ik maak veel grapjes en heb zelfspot. Het was vreemd om zo geheimzinnig te doen over mijn buikklachten. Ik hoorde nooit iemand praten over dit onderwerp, dus het voelde niet goed om dit te bespreken." Naarmate Sanne ouder werd, deelde ze vaker haar problemen met haar omgeving. Sanne: "Als ik het deelde met andere vrouwen, hoorde ik zo vaak dat ze dezelfde klachten hadden, maar dat ze zich - net als ik - schaamden. Toen dacht ik: als er zoveel vrouwen met deze schaamte leven, moet er iets gebeuren om dit taboe te doorbreken."
De reis naar zelfacceptatie
In de documentaire volgt Sanne zeven jonge vrouwen, elk met een bijzonder verhaal. Sanne vertelt: "Elke aflevering was bijzonder, maar het verhaal dat me het meest is bijgebleven, is dat van Zoë. Zij heeft de ziekte van Crohn en heeft een operatie ondergaan, waardoor ze nu een litteken op haar buik heeft." In een intieme scène staat Sanne met Zoë in een paskamer en vertelt Zoë over de schaamte voor dat litteken. Sanne: "Ik vroeg haar toen of er ooit iemand was geweest die zei dat het een lelijk litteken was. Zoë's antwoord was nee, eigenlijk niet." Sanne besefte op dat moment meer dan ooit dat het niet alleen gaat om het doorbreken van een taboe, maar ook om de reis naar zelfacceptatie. “Zoë was zo onzeker was over iets dat haar schoonheid niet aantast. Zo hebben we allemaal onze onzekerheden. Niemand kan ons daarvan bevrijden, behalve wijzelf.” zegt Sanne.
Mooie Meisjes Poepen Wel
Sanne adviseert jonge vrouwen met buikklachten om er open over te praten en een nieuwe norm te stellen voor hun directe omgeving. Sanne: “De omvang van het taboe en de schaamte hangt echt af van hoe we er zelf mee omgaan. Zolang ik de standaard bepaal voor hoe ik ermee omga, zal mijn omgeving daarin meegaan. Zet een eerste stap en maak het bespreekbaar. Ik hoop dat de documentaire hieraan kan bijdragen. Natuurlijk, je moet over een eerste drempel heen. Maar ik hoop dat ik voor veel jonge vrouwen een stap in de goede richting heb gezet naar zelfacceptatie en het doorbreken van het taboe.”
de docuserie is hier te bekijken
